Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ για όλα αυτά τα νέα παιδιά, που περιφέρουν τη δυστυχισμένη τους ύπαρξη σε δρόμους και πλατείες, γίνεται ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, μια διαρκής αναμέτρηση με το θάνατο. Αναζητούν απελπισμένα τη δόση τους, γνωρίζοντας ότι κάθε δόση μπορεί να είναι η μοιραία δόση. Επιμένουν όχι από ευχαρίστηση, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά από ανάγκη. Η ίδια η εξάρτηση δεν είναι παρά ένας τυραννικός καταναγκασμός που μετατρέπει τη ζωή τους σε κόλαση. Ο θάνατος κυριαρχεί στην ψυχική σκηνή. Σφραγίζει την καθημερινότητα της ζωής τους, γιατί έχει ήδη σφραγίσει από πριν τον εσωτερικό ψυχικό τους κόσμο. Μέσα σ` αυτόν βρίσκεται, συχνά, κλεισμένος ένας αγαπημένος νεκρός που δεν μπόρεσαν να τον πενθήσουν, εγκιβωτισμένος σε μια `κρύπτη` στο εσωτερικό του Εγώ. Το πένθος αυτού του νεκρού ήταν ανέφικτο μέσα στις συνθήκες που συντελέστηκε η μεγάλη απώλεια.
Η έναρξη της χρήσης των ναρκωτικών τοποθετείται, συνήθως, μετά την τραυματική εμπειρία του θανάτου του αγαπημένου προσώπου, το ανέφικτο πένθος και τη δημιουργία της κρύπτης. Βαθύτερη επιδίωξη αυτού του ανθρώπου, στην ηλικία της εφηβείας συνήθως, είναι να βάλει τα ναρκωτικά στη θέση αυτού που έχει χάσει οριστικά, της ανεπανόρθωτης απώλειας, την οποία αρνείται ολοκληρωτικά.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται ενδεικτικά δεκατέσσερις κλινικές περιπτώσεις τοξικομανών, όπου υπάρχει το ανέφικτο, το μη επιτελεσμένο πένθος και η κρύπτη. Το θέμα έχει τεράστιο κλινικό ενδιαφέρον και μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της απεξάρτησης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
