Μια αυτοπροσωπογραφία λιτή, αυστηρή, με τον καλλιτέχνη να κοιτάζει τον θεατή, με τρόπο πρωτόγνωρο, απαθανάτισε τα τραχιά χαρακτηριστικά του ηλικιωμένου Τιντορέτο. Με την άμεση αποτύπωση του προσώπου του, ο καλλιτέχνης απέδιδε φόρο τιμής αναμφίβολα στους προσωπογράφους της εποχής του, εξέφραζε όμως ταυτόχρονα και το θαυμασμό του για το κλασικό παρελθόν, ως γνήσιος Δάσκαλος της Αναγέννησης. Ωστόσο, η ειλικρινής και απερίφραστη απόδοση του εαυτού του, ο ρεαλισμός και η ψυχολογική ενδοσκόπηση έκρυβαν τόσους νεωτερισμούς ώστε ο Μανέ, σχεδόν 300 χρόνια αργότερα, αντέγραψε την προσωπογραφία ως έκφραση της δικής του θέλησης για ανανέωση και ρεαλισμό.
