Αγάπη μου με θλίβει η εικόνα της Ακρόπολης κάθε βράδυ.
Με μελαγχολεί ...η εικόνα που δεν είσαι εσύ... μα σε θυμίζει. Έτσι φωτισμένη, σαν την καρδιά μου όταν χτυπά για σένα... Έχεις γεννηθεί ξανά; Κοιμάσαι; Να είσαι ήρεμος... Να παίξουμε κρυφτό στην Ακρόπολη; Να κρύβομαι και να με ψάχνεις; Σε φαντάζομαι να με κυνηγάς στους κίονες... Θα ανεμίζουν τα μαλλιά μου και θα με προδίδουν. Πού να είσαι τώρα; Γράφω... σκέφτομαι... σκέφτομαι... γράφω... σε θυμάμαι... σε αισθάνομαι, δίχως να γνωρίζω ποιος είσαι...
Από πού; Από ποιον πλανήτη θα `ρθεις να ταράξεις την ηρεμία της ψυχής μου;
Σε μυρίζω...
