Κάθε χωριό ή νησί έχει την εκκλησία, τον παπά και τον τρελό του. Ενδεχομένως να λείπει ο γιατρός ή ο δάσκαλος - συχνά και οι δυο - αλλά αυτοί αναπληρώνονται με χίλιους άλλους τρόπους. Οι κουζουλοί είναι ο καθρέφτης που κοιτάζονται οι σωστοί και καμαρώνουν, για τούτο και απαραίτητοι. Κάθε νησί έχει τον παλαβό του. Σ` αυτή τη συμπαθή ομάδα ανήκει κι ο Τηλέμαχος Χαρίτος ή Τρωχάλιας, που σε στιγμές αναγνωστικού οίστρου ανέθεσε σε δόκιμο συγγραφέα να φέρει πίσω τον χαμένο του πατέρα. Ήθελε όμως ένα γονιό στα μέτρα του, ήπιο, λιγομίλητο και άδολο κι όχι κάποιον σαν τον Οδυσσέα Λαερτιάδη (πρόγονο μακρινό και κοντοχωριανό του) ο οποίος, ενώ άφηνε να εννοηθεί πως αρμένιζε δέκα χρόνους στις θάλασσες και πάλευε με κύματα και με στοιχειά, απέφευγε επιμελώς να αφαιρέσει τα επτά χρόνια που ήταν σπιτωμένος απ` την Καλυψώ, τους μήνες που τον μάγεψε η Κίρκη, χώρια τις νύχτες που έτρωγε, έπινε και παραμύθιαζε τους Φαίακες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]