Επιθυμώ διακαώς... ενώ ο χρόνος τρέχει κι εγώ βιάζομαι.
Επιθυμώ να μοιραστώ όσα συνέβησαν σε μία κρίσιμη στιγμή της πατρίδας μας. Να μοιραστώ όσα έζησα τότε. Όπως τα έζησα!
Είναι ο χώρος κι ο χρόνος που πρωταγωνιστούν στη σκέψη μου. Είναι το ξέσπασμα ενός πολέμου! Του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, με ό,τι αυτός έφερε μαζί του, που μου επιβάλλει να γράψω όσα έζησα, όσα βίωσα! Όλα μου ψιθυρίζουν σιγανά και διαρκώς, με παροτρύνουν να γράψω: `Γράψε τα πριν είναι πολύ αργά! Γράψε τα πριν φύγεις! Γράψε τα, είναι ανάγκη να τα μάθει ο κόσμος! Να μάθει ο κόσμος, ειδικότερα οι Έλληνες... Τι είναι ικανοί να κάνουν οι Έλληνες και τι έχουν κάνει ως τώρα για την πατρίδα τους. Γράψε, γράψε`.
Ότι έζησα δεν έχει καταγραφεί στη μνήμη μου σαν στατιστικά στοιχεία: τόσες απώλειες, τόσα δολάρια κόστος, τόσες ζημιές σε τρένα, σε πλοία, λιμάνια, γέφυρες! Όλα σε ψυχρούς αριθμούς, υπολογισμένα από ψυχρούς εγκεφάλους, προορισμένα για ψυχρούς αποδέκτες! Όχι! Όχι!
Για μένα τα γεγονότα εκείνου του καιρού είναι τραύματα βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μου. Είναι ξεσπάσματα του νου μου, που ταρακουνήθηκε άγρια από τον ήχο μιας καμπάνας όταν χτύπησε τρελά, δαιμονισμένα, για να αναγγείλει την έναρξη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου! Έτσι, με την ψυχή μου, που ήταν αλλού δρομολογημένη, αλλού βρεθήκαμε οι δυο μας. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]