Αυτή η πόλη είναι για μένα», σκέφτεται ο ήρωάς μας όταν πρωταντικρίζει το 1964 την Αθήνα ερχόμενος από την Ευρώπη για να πραγματοποιήσει τα συγγραφικά του όνειρα. Ενώ, όμως, εκεί παντού όπου πήγαινε έβρισκε δουλειά την πρώτη κιόλας μέρα, εδώ παντού όπου πήγαινε ήταν «υπεράριθμος». Έτσι, μετά ένα χρόνο αναζήτησης, αναγκάζεται να διακόψει την αναβολή του και να παρουσιαστεί στο Στρατό για να κρατηθεί στη ζωή και ταυτόχρονα να κρατήσει ζωντανά κι εκείνα του τα όνειρα. «Να μη με βασκάνω - τα είχα καταφέρει. Είχα μια δουλειά λουξ, μια γυναίκα λουξ κι ένα σπίτι λουξ», λέει μετά δέκα χρόνια, το 1974, αλλά ακριβώς τότε τον καλεί ο στρατός για να πάει να πολεμήσει (. . .). Στα δύο επόμενα διηγήματα παρακολουθούμε την πρώτη και την τελευταία μέρα ενός μπάρκου. Στο δεύτερο διήγημα ο ήρωάς μας δραπετεύει στην Κωστάντζα από το σαπιοκάραβο όπου δούλευε κι έρχεται νύχτα στο Βουκουρέστι, όπου, αναζητώντας χρήματα για να φτάσει στην Ελλάδα, θυμάται πως εδώ ζει ο αγαπημένος του συγγραφέας, ο Λουντέμης, και σαν μελλοντικός συγγραφέας κι ο ίδιος καταφεύγει σ` αυτόν. Στο τελευταίο διήγημα γινόμαστε μάρτυρες μιας παράξενης ιστορίας που εξελίσσεται σε καζίνα, καμπαρέ και πορνεία, ώσπου με το φως της αυγής τελειώνει και «Το σκαρφάλωμα στο σκοτάδι της νύχτας» κι έρχεται η κάθαρση και η γαλήνη. Έστω και παροδικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]