Τα τραγούδια της πείρας του Ουίλιαμ Μπλαίηκ, αποτελούν το συμπλήρωμα των Τραγουδιών της Αθωότητας. Δείχνουν την «άλλη» πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, την πλευρά που έχει σφυρηλατηθεί μέσα στην πείρα της πραγματικότητας. Η άγνοια, η μοχθηρία, ο εγωισμός, η υποκρισία, ο παραλογισμός και η βία, ανεβαίνουν στη σκηνή της ποίησης, για να δώσουν μιαν αισθητικά γοητευτική, αλλά εξαιρετικά ωμή παράσταση. Πρόκειται για την τραγι-κωμωδία της ζωής, της πραγματικότητας, της εμπειρίας. Σ` αυτό το έργο, η πίστη πως το πάθος για δημιουργία μπορεί να ανατρέφει κάθε περιορισμό, υποχωρεί. Η δύναμη της πρωτογενούς αθωότητας και η απόλυτη επιβολή της θέλησης για ελευθερία, που κυριαρχούσαν στα Τραγούδια της Αθωότητας, σκοτεινιάζουν, καθώς στον ουρανό της ύπαρξης μαζεύονται αποτρόπαια σύννεφα. Είναι οι μηχανισμοί καταστολής κάθε διάθεσης για χαρά και ευτυχία, είναι η εκπαίδευση με τις άχρηστες, βίαιες μεθόδους της, η εκκλησία με την υποκριτική εξουσιομανία της, η πολιτική με τη θηριώδη δίψα της για πλούτο και κυριαρχία. Ο πόνος, η θλίψη, η δυστυχία, απλώνονται σαν επιδημίες και έρχονται να συναντήσουν τους δαίμονες, της Λογοκρατίας και της Πλουτοκρατίας, για να μετατρέψουν τη ζωή σε κόλαση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]