Ο πατέρας μου είχε ένα μικρό κτήμα στο Νοτιναμσάιρ· ήμουν το τρίτο από πέντε αγόρια. Στα δεκατέσσερά μου χρόνια με έστειλε στο Κολέγιο Εμάνουελ του Καίμπριτζ, όπου έμεινα τρία χρόνια και αφοσιώθηκα στις σπουδές μου. Επειδή όμως οι δαπάνες της συντήρησής μου ήταν πολύ μεγάλες για το πενιχρό βαλάντιο της οικογένειας μου, αναγκάστηκα να πάω ως μαθητευόμενος κοντά στον κύριο Τζέιμς Μπέιτς, διακεκριμένο χειρουργό του Λονδίνου, χάρη στον οποίο συνέχισα για τέσσερα ακόμα χρόνια τις σπουδές μου· και τα λίγα λεφτουδάκια που μου έστελνε πότε πότε ο πατέρας μου τα χρησιμοποιούσα για να μάθω ναυσιπλοΐα και κάποια άλλα μαθηματικά, χρήσιμα σε όσους έχουν σκοπό να ταξιδέψουν, καθώς πάντοτε πίστευα ότι αυτό όριζε το ριζικό μου να κάνω κάποια μέρα. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
