Το παρόν μυθιστόρημα συμπληρώνει μια τριλογία με τα δύο προηγούμενα (Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη και Ο θησαυρός του Ξέρξη), παρακολουθώντας τα αποκομμένα και χαμένα Χέρια του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου, που ανήκε σ’ ένα μεγάλο-μεγάλο θείο του συγγραφέα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα πριν το αρπάξουν οι Γάλλοι, προκαλώντας άνισες ιστορικές και προσωπικές συνέπειες. Εφόσον λοιπόν το έπαθλο των Καλλιστείων, το μήλο της Θεάς Έριδας, το κρατάει το ένα χέρι, ενώ το άλλο συγκρατεί τον κατεβασμένο χιτώνα που αποκαλύπτει τα κάλλη της, όποιος κατέχει τα χέρια έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα έχει τύχη στο έρωτα αλλά ατυχία σε όλα τα άλλα. Και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το 1821 έπεται κατά πόδας ως ένας νέος φονικότατος Τρωικός πόλεμος, με την ανακάλυψη του αγάλματος το 1820. Η μυθοπλασία της διαδρομής των Χεριών ανά τον κόσμο συμβολίζει, σύμφωνα με τον συγγραφέα, τον αποσπασματικό χαρακτήρα του έρωτα της εποχής μας, με τις έντονες εξάρσεις του και τις εξίσου απότομες διακοπές, δίνοντάς του ένα βίαιο κι ακρωτηριασμένο χαρακτήρα. Στο μυθιστόρημα παρελαύνουν όλων των ειδών οι έρωτες πλαισιωμένοι από ημιανεξάρτητα επεισόδια, ιστορικά ή πλασματικά, δικτυωμένα με μια ανοιχτή μετααφηγηματική τεχνική ώστε να καλύψει άνετα το χώρο και το χρόνο του θέματος. Συχνά μετοικούν θέματα και πρόσωπα από τα δύο προηγούμενα βιβλία του ίδιου, σχηματίζοντας έτσι ένα κύκλο όπου περιέχεται ενδοκειμενικά και η παγκόσμια λογοτεχνία στα διάφορα είδη της. Οι άνεμοι της ιστορίας, του έρωτα και της γραφής παρασύρουν στον στρόβιλό τους τα πρόσωπα των επεισοδίων σε μια περιπετειώδη και φαντασμαγορικά ονειρική μυθιστορική μυθοπλασία συχνά παρωδιακή και ειρωνική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]