Ο J.J. ως ποιητής αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό για τους μελετητές του έργου του. Με εξαίρεση τον Archibald Mac Leish και ίσως μερικούς άλλους εκ προοιμίου «Τζοϋσόφρονες», ο J.J. δεν υπήρξε το ίδιο σημαντικός ως ποιητής, όπως ακριβώς ως πεζογράφος. Ανεξάρτητα όμως από το τι πιστεύει κανείς για τον Joyce, ως ποιητή ή ως πεζογράφο, η αντίθεση που παρουσιάζουν οι δύο αυτές ιδιότητές του παραμένει ανεξήγητη και υπό συζήτηση, ίσως για πολύ χρόνο ακόμη. Αναφορικώς με την ποιητική του (με την ρητορική του όρου έννοια) ασφαλώς και ανήκει σε ευρύτερους ορίζοντες από αυτούς οι οποίοι οριοθετούν την ποίησή του. Αν δεχθούμε ότι «τέχνη είναι η φυγή από την προσωπική συγκίνηση» (U. Eco), τότε μόνο εξηγούνται όλα με την περίπτωση J.J. Πραγματικά η ποίηση για τον Joyce λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για πυροδότηση προσωπικών, ανθρώπινων συγκινήσεων, απρόθετων στο να υποβάλλουν τη διάθεση της καλλιτεχνικής συγκίνησης. Δεν είναι τυχαίο το ότι η ποιητική του παραγωγή αδυνατεί να παρακολουθήσει από ποιοτικής και ποσοτικής σκοπιάς την πεζογραφική του παραγωγή. Για τον Joyce η ποίηση λειτούργησε σαν άλλοθι, για να μεταφέρει στην τέχνη τις προσωπικές συγκινήσεις, γεγονός το οποίο γνώριζε πως ήταν αδύνατον να επιτύχει στην επιδίωξη άσκησης της πεζογραφικής του δραστηριότητας, χωρίς να είναι απόλυτα σε βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Είναι ολοφάνερο για τους μελετητές του τζοϋσικού έργου, πως ο Joyce καλλιεργούσε μεθοδικά την άσκηση του πεζού λόγου. Έγραφε διακατεχόμενος από το σύνδρομο του αρχιτέκτονα, ο οποίος πρέπει να επιτύχει την υλοποίηση του σχεδίου του ακόμη και όταν πρέπει να παραβιαστούν βασικοί κανόνες της φυσικής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]