Η σχέση δομής των ποιημάτων που- διατηρώντας στο ακέραιο την αυτοτέλειά τους- συγκρότησαν το ποιητικό σώμα αυτής της ποιητικής συλλογής αποτυπώνεται στη διάταξή τους σε επάλληλους κύκλους γύρω από ορισμένα οριακά θέματα-σημεία: τον έρωτα και το θάνατο, τη μνήμη και το χρόνο, τη φύση, την πραγματικότητα ως ένα καταδυναστικό σύστημα εξουσίας.
Ο ποιητής στην πορεία του για τη σύσταση και την κατάκτηση της τέχνης του ζην βρίσκεται στο κέντρο μιας σύγκρουσης και μιας αντίστιξης ανάμεσα στην υποκειμενική ελευθερία και στην αντικειμενική αναγκαιότητα. Προσδοκά, εν τέλει, απελπισμένα τη λύτρωση από την ποιητική διαλεκτική· μια αέναη επιστροφή στα βάθη του εαυτού, όπου αντηχούν, ανεξήγητο πώς και γιατί, παρηγορητικά τα παραμιλητά του κόσμου.
