Στην Ελλάδα, τα τελευταία πενήντα χρόνια, και, ιδιαιτέρως, στην εποχή του Εμφύλιου Πολέμου (1946-1949), όλα τα λαϊκά στρώματα ετραγούδησαν κάποια ιδιόρρυθμα τραγούδια, γεμάτα παράπονο και πάθος, και έρωτα και πίκρα, τραγούδια μελαγχολικά που διηγόντουσαν τα παθήματα των ασήμαντων ανθρώπων. Τα τραγούδια αυτά τα ονομάζουν ρεμπέτικα τραγούδια. Μετά το 1950 τα ρεμπέτικα τραγούδια γνώρισαν μεγάλην επιτυχία, και, ταυτόχρονα, γρήγορη ποιοτική πτώση. Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι τα τραγούδια του ελληνικού υποκόσμου. Ακριβέστερον, ρεμπέτικα τραγούδια είναι τα τραγούδια των ρεμπέτηδων. Τους ρεμπέτες τους λένε και μάγκες. Είναι πολύ δύσκολο να δοθεί ο ορισμός του ρεμπέτη, ή μάγκα. Γενικά, θα μπορούσε να πει κανένας ότι ο ρεμπέτης (ή μάγκας) είναι ένας άνθρωπος που ζει με ιδιόρρυθμο τρόπο έξω από την συνηθισμένη κοινωνική ροή. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]