Και μετά να κατηφορίζει παρέα με τους μαύρους καβαλάρηδες, που έμοιαζαν με σύννεφα, να κατεβαίνουν στο σώμα της, μέχρι την πόρτα μπροστά στην κληματαριά και τη ροδιά με τα σαπισμένα ρόδια, με τη νύχτα εκείνης της δεύτερης μέρας να φτάνει μαύρη σαν κατράμι, και τον χρυσοκάνθηρα να χτυπάει τα φτερά του, και ο Ίνωπας να της πιάνει πάλι τρυφερά το χέρι, πριν προλάβει να φοβηθεί, σαν να ήταν η μικρή κόρη με τα κοντά ξανθωπά μαλλιά, μικρή σαν λεπτός μίσχος που μύριζε κυκλάμινο και που όταν φοβόταν γινόταν βαριά σαν όνειρο, για να μην την σπρώχνει ο άνεμος, με τον χρυσογέρακα από πάνω και το πάθος τους, λαμπερό μανιασμένο αστέρι, να τους κάνει να καλπάζουν σαν θεόγυμνα άλογα (. . .).
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
