Τα κόκκινα παπούτσια αποτελούν την καταγραφή μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας. Βρέθηκα στην πρώτη θέση κολλητά στο πάλκο όπου χόρευε φλαμένγκο η διάσημη χορεύτρια Eliezer Truco. Ήταν στη Μαδρίτη σε "φλαμεγκάδικο" για Ισπανούς και όχι για τουρίστες. Η Ελιέζερ κάλεσε αυθόρμητα τους δασκάλους της που βρίσκονταν εκεί, να χορέψουν.

Στη σκηνή ανέβηκε αρχικά η δασκάλα, μια υπέρβαρη, πολύ παχιά κυρία που φορούσε γόβες με ψηλό τακούνι. Ξαφνιάστηκα στην εικόνα. Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσε να χορέψει αυτή η κυρία. Δεύτερο ξάφνιασμα, όταν η κυρία αυτή μεταμορφώθηκε μέσα στην κίνηση και το τραγούδι. Το όλον που εξέπεμπε αυτή η γυναίκα, ήταν μαγικό. Το χειροκρότημα αποθεωτικό.

Ακολούθησε ο δάσκαλος, πανύψηλος γύρω στα εβδομήντα, καθαρός τσιγγάνος στην εμφάνιση, βαμμένο μαλλί ίσιο γυαλιστερό κατάμαυρο. Άλλο θαύμα αυτός. Άρχισε το χορό και το τραγούδι, κάποια στιγμή εγκατέλειψαν οι μουσικοί κι αυτός συνέχισε με το ρυθμό που έδινε ο ήχος των παπουτσιών του κάθιδρος, όμορφος, ιδρωμένος, ίδιος αερικό.

Ακολούθησε ο χορός της Truco. Ακολούθησαν οι στίχοι από το ποίημα Τα κόκκινα παπούτσια. Αρχικός τίτλος ήταν Ωδή στα κόκκινα παπούτσια. Δεν θυμάμαι γιατί άλλαξε.

Νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που έζησα αυτήν τη μοναδική εμπειρία. Που έζησα άλλη μια φορά την επιβεβαίωση της εμμονής μου, ότι η τέχνη είναι μοναδική, σωτήρια, σε πάει μακριά, σε ανασταίνει, σε στηρίζει στα ιαματικά πετάγματα καρδιάς και νου.
Καλή σας ανάγνωση.