Αυτά που αποκαλούνται `κοινωνικά δικαιώματα` αφορούν ουσιώδεις πλευρές της ανθρώπινης ζωής, την εργασία, την υγεία, την κατοικία, την παιδεία, τα γηρατειά, τη μητρότητα, το περιβάλλον. Ανταποκρίνονται, με άλλα λόγια, σε θεμελιώδεις ανάγκες του ανθρώπου και ο λόγος ύπαρξής τους συνίσταται στο να διασφαλίζουν ευπρεπείς συνθήκες ζωής, στην εργασία και εκτός της εργασίας, δηλαδή ανθρώπινη αξιοπρέπεια και όχι απλώς επιβίωση. Η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη παραδεχθεί το αυτονόητο, αυτό που εξέφρασε ο Ροβεσπιέρος, στις «καλές στιγμές» της γαλλικής Επανάστασης: «Ποιο είναι το πρώτο απ’ αυτά τα δικαιώματα (του ανθρώπου); Το δικαίωμα να υπάρχει. Ο πρώτος κοινωνικός νόμος είναι επομένως αυτός που εγγυάται σε όλα τα μέρη της κοινωνίας τα μέσα να υπάρχουν· όλοι οι άλλοι (νόμοι) είναι υποταγμένοι σ` αυτόν». (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
