Τα πόδια γυμνά στον καναπέ και το χέρι περισπωμένη στο κεφάλι σου. Τα παπούτσια στη μοκέτα γλιστρούν στο όνειρο μαζί με το σώμα. Ξέρουν το δέρμα, ξέρουν τα δάχτυλα, τα νύχια, την καμπύλη του πέλματος, εκεί που τα φιλώ και ανθίζουν και σκαλώνουν τα σύννεφα στα λόγια σου. Τώρα τα πόδια με κάλτσες μαύρες, φοράς γόβες, οι γοφοί γυμνοί, και ένα μαύρο φόρεμα στους ώμους που προσπαθείς να φορέσεις, κόβει το πλάνο. Μου έρχονται στο νου χιλιάδες παπούτσια: τσαλαπατημένα, κουρελιασμένα, στο δρόμο πεταμένα, ξεβαμμένα, καμένα, στο χορό λιωμένα, σε κοινή θέα. Το γαλάζιο γοβάκι στραπατσαρισμένο - έξω από το παραμύθι. Πάλι το γαλάζιο γοβάκι - έτοιμος να σ` το φορέσω. Γυναικεία παπούτσια από δέρμα φιδιού, να βλέπεις από πίσω τα τακούνια-μαχαίρια και να είσαι παιδί. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]