«Τα Θολά Τζάμια» είναι φτιαγμένα από θραύσματα ζωής που αποσπάστηκαν, λεπτομέρειες χαμηλές, μισοφωτισμένες, απ’ αυτές που τις προσέχουμε αφηρημένοι: σαν τα ακούσια λάθη της γλώσσας, που ομολογούν μιαν αλήθεια κρυφή και επώδυνη. Πού βρίσκεται όμως κρυμμένη η αλήθεια; Ασφαλώς όχι στο «θέμα» αλλά στο μικρό θαυματουργό «αντικείμενο» κάθε διηγήματος: φαινομενικά ασήμαντο και πάντως ασύνδετο, τυχαίο (ένα ρούχο, ένας τάφος, μια σιλουέτα, ένα μπαστούνι, μια τετριμμένη σκέψη) - αλλά τώρα κοιταγμένο αλλιώς, σαν να θαμπώνει σαν να ανήκει σ’ έναν κόσμο που δεν μπορούμε να αγγίξουμε, σαν να δανείζεται μιαν άξαφνη ομορφιά από κει όπου το κάθε τι ίσως έχει νόημα τελικό και διαυγές. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
