Μόλις έχετε πάρει στα χέρια σας αυτό το μικροσκοπικό μυθιστόρημα. Μια ώρα τρένο, δυο-τρεις διαδρομές με το μετρό κι αυτό ήταν. Το κλείνετε. Και τότε αναλογίζεστε την τεράστια απόσταση που σας έκανε να διανύσετε. Ούτε που το καταλάβατε. Ο Ιγκόρ, φωτογράφος, πρέπει να φύγει από το Ντουανενέ και να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, όπου μια καταιγίδα του έχει σπάσει τα παράθυρα. Η στρωτή γραφή της Σελιά Ουντάρ μας ταξιδεύει από το παρόν στο παρελθόν. Πρέπει να `ναι κανείς μάγος για να μπορεί να παίζει έτσι με την πορώδη υφή του χώρου και του χρόνου, υποδηλώνοντας μόνο, με θραύσματα. Νομίζαμε πώς θα μπαρκάραμε σ` ένα προσωπικό βιβλίο και να `μαστε θεατές σε μια ταινία δρόμου, που διαδραματίζεται μάλιστα μέσα στην έρημο. Ο έρωτας θα αλλάξει τις κλίμακες της ευαισθησίας, αποκαλύπτοντας τα θαύματα του κόσμου με ένα άλλο θαύμα εκπληκτικών οραμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]