Στον περίγυρο μιας συνοικιακής εκκλησίας του Πειραιά, στην αρχή της μετεμφυλιακής περιόδου, μια μικρή ομάδα αγοριών προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας, τα περισσότερα με προσφυγικές οικογενειακές καταβολές, αναπτύσσουν, κάτω από τη διακριτική καθοδήγηση του `ταπεινού` διάκου της εκκλησίας, δεσμούς φιλίας και αλληλεξάρτησης. Κάποια απ` αυτά τα παιδιά παραμένουν κάτω απ` τον εναγκαλισμό της εκκλησίας και εξελίσσονται μέσα σ` αυτή. Τα υπόλοιπα, έχοντας ως αρχικό κίνητρο την επιβίωση με καλύτερους όρους απ` τους ταλαιπωρημένους απ` τον πόλεμο και τον εμφύλιο γονείς τους, ακολουθούν `αποκλίνοντα`, εναλλασσόμενα αλλά και συχνά διασταυρούμενα επαγγέλματα. Μέσα απ` αυτή την εξοικείωση με την κοινωνία, τον κόσμο των επιχειρήσεων και της πολιτικής δράσης, οι πρωταγωνιστές, στο πλαίσιο μιας συνεχούς μεταξύ τους δημιουργικής αμφισβήτησης, διαπιστώνουν ότι ενώ είναι σχετικά εύκολη η διάκριση με τα συνηθισμένα, κενά ουσιαστικού περιεχομένου, κοινωνικά κριτήρια, είναι σχεδόν αδύνατο για όσους, για λόγους αρχής, δεν αποδέχονται τον άνευ όρων συμβιβασμό με τους κανόνες του κατεστημένου να επηρεάσουν θετικά τις εξελίξεις, ακόμη και στο στενό κύκλο της δικής τους δραστηριότητας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]