Τα «Δεκατρία Ρόδα» σήμαιναν για τον Φερρέρο την εκ νέου ανακάλυψη των οριακών συναισθημάτων της ελληνικής τραγωδίας στην Ισπανία, όπου έλαβε χώρα το πρώτο ολοκαύτωμα. Τι χάσανε «τα δεκατρία ρόδα» εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του `39 και γιατί αντιπροσώπευαν τόσο καθοριστικά την αξιοπρέπεια ενώπιον της αβύσσου; Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες μετά τον ισπανικό εμφύλιο. Δεκατρείς γυναίκες, σχεδόν όλες ανήλικες συλλαμβάνονται, δικάζονται, εκτελούνται. . . Μετά θάνατον αρχίζουν να τις αποκαλούν «τα δεκατρία ρόδα». Έτσι ξεκινάει ο θρύλος, ο οποίος αποκτάει υπόσταση σ` αυτό το μυθιστόρημα, όπου ο Χεσούς Φερρέρο ξαναβυθίζεται στις πηγές απ` όπου αναβλύζουν οι μύθοι, για να δώσει ζωή σε δεκατρείς συνειδήσεις που έμοιαζαν φυσιολογικές και από πολλές απόψεις ήταν. Ενσάρκωναν όμως ένα φοβερό παράδοξο: ενώ άφησαν ανεξίτηλα ίχνη στην ιστορία οι ίδιες ουσιαστικά έχουν σβηστεί από την ιστορία! Αποφεύγοντας το πολιτικό δράμα και το ρεπορτάζ ο Φερρέρο διαμορφώνει «τα δεκατρία ρόδα» σαν ένα αφήγημα, στοιχηματίζοντας μόνο στη λογοτεχνία, με αποτέλεσμα ένα χορωδιακό μυθιστόρημα στο οποίο συμμετέχουν εξίσου η μνήμη και η φαντασία!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]