Εάν τα δικαιώματα του ανθρώπου έχουν μια ανοδική εξελικτική πορεία στην ευρωπαϊκή εμπειρία, τα δικαιώματα των μειονοτήτων φέρουν ακόμη βάρη ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα. Για τον λόγο αυτό, η συμπερίληψη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στα κριτήρια ένταξης της Τουρκίας προσφέρουν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης που αφορά την έξωθεν υπαγόρευση δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε ένα εχθρικό ιδεολογικά περιβάλλον, που απορρέει από τη συγκρότηση του τουρκικού έθνους-κράτους. Η μελέτη συζητά το νομικό καθεστώς των μειονοτικών ιδρυμάτων (βακούφια) των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων στην Τουρκία μέσα από έναν διπλό άξονα: τη διαχρονική εξέλιξη του σχετικού καθεστώτος και την τελευταία περίοδο της σύγκλισης του τουρκικού δικαίου προς το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εξετάζεται η σταδιακή απομάκρυνση των βακουφιών από το καθεστώς μειονοτικής αυτονομίας που κατοχυρώνει η Συνθήκη της Λοζάνης και οι περιορισμοί που άσκησαν τα δικαστήρια και οι εποπτικοί μηχανισμοί της τουρκικής κυβέρνησης. Δίνεται έμφαση στις διαδικασίες εναρμόνισης του τουρκικού δικαίου προς την ομογενοποιημένη ευρωπαϊκή έννομη τάξη των δικαιωμάτων. Η νομολογία του Δικαστηρίου του Στρασβούργου και η εποπτεία που ασκούν οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα ζητήματα αυτά. Από την άλλη πλευρά, οι ελληνορθόδοξες κοινότητες μόνο πρόσφατα κατοχύρωσαν έναν βαθμό εσωτερικής αντιπροσωπευτικότητας. Ο δρόμος προς τον εκδημοκρατισμό εξετάζεται σε συνάρτηση με την πορεία του τουρκικού δικαίου, αλλά και τις εξελίξεις στα κοινοτικά πράγματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]