Το πρόβλημα που γεννιέται στη σκέψη από τα «Άσματα του Μαλντορόρ», είναι ένα από τα προκλητικότερα που έγιναν ποτέ. Κι όσο περισσότερο εξοικειώνεται κανείς μ` αυτό το φανταστικό έργο, τόσο δυσκολότερο γίνεται να βρεθεί απάντηση στα άπειρα ερωτήματα που θέτει. Έχει ειπωθεί και ξαναειπωθεί πως δεν υπάρχει αερόλιθος στη λογοτεχνία (αφορισμός του Μπωντλαίρ, που έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε πως είναι δικός του).
Ωστόσο, αν κάτι παραμείνει ανεξήγητο είναι ακριβώς η απροσδόκητη παρουσία αυτού του μεγαλοφυούς έργου, με το οποίο στο τέλος της εφηβείας του ένας άντρας, που γι` αυτόν δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα, δίνει μια ενοραματική εικόνα του κόσμου, σχεδόν αυτόνομη. Κι αυτό όχι γιατί είναι δύσκολο να σχολιαστούν εδώ οι πηγές -άλλωστε στο σημείο αυτό θα επανέλθουμε αμέσως- που είναι πάμπολλες και αδιάσειστες, αλλά γιατί απλώς μαρτυράνε πως ο συγγραφέας γνωρίζει τους προγενέστερούς του, απ` όπου και αντλεί μέρος της έμπνευσής του, χωρίς όμως να εξηγούν γιατί έκανε αυτό κι όχι το άλλο, που είναι και το βασικό πρόβλημα. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]