(. . .) Ο ρουχισμός μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε ένα ιδιόμορφο συζυγικό τοπίο. Ένα τοπίο όπου οι πράξεις δηλώνουν το αντίθετο από τις λέξεις και οι λέξεις το αντίθετο από τη σκέψη. Ένα τοπίο όπου τα λόγια είναι σιωπή και η σιωπή ομιλία, όπου το γέλιο και το κλάμα είναι φορείς του ίδιου μηνύματος, όπου οι ικανότητες κοστίζουν αντί να αποφέρουν. Ένα τοπίο όπου η υπεράσπιση του ατομικού συμφέροντος καθορίζει το συλλογικό κανόνα. Ένα τοπίο όπου μόνο ένα τμήμα του ατόμου κοινωνικοποιείται μέσα στο ζευγάρι, ενώ το άλλο ζει τη δική του ζωή. Ένα τοπίο τέλος, όπου η διπλή ζωή του άντρα γεννά κοινωνικές ενοχές που ο καθένας βιώνει σε ατομικό επίπεδο, και η διπλή ζωή της γυναίκας δημιουργεί την παγίδα που την αιχμαλωτίζει. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
