«Οι φωτογραφίες μάς μιλούν για εποχές που εμείς δεν υπήρχαμε. Για συγγενείς που δεν γνωρίσαμε. Γι` αυτούς που δεν μας περίμεναν και έφυγαν. Θαρρείς πως όσα ζούμε εμείς είναι αλήθεια κι όλα όσα ζήσαν εκείνοι παραμύθια. Ο τρόπος που στέκονται, που ποζάρουν μπροστά στο φακό, το βλέμμα, το χαμόγελο, το ντύσιμο, τα χρυσαφικά και τα ρούχα τους ασκούν μια ιδιαίτερη μαγεία πάνω μας. Κάποιες λεπτομέρειες από τους τόπους όπου τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες αυτές μάς ανοίγουν τις πύλες ενός άγνωστου σε μας παρελθόντος, ενώ φαντάζουν σαν ιδιαίτερα σημάδια που μας καθοδηγούν προς το μυστήριο του θανάτου. Οι φωτογραφίες αποτελούν τεκμήρια χαμένων στιγμών. Και οι χαμένες στιγμές είναι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα στον χρόνο και τον θάνατο. Δεν μπορούμε βέβαια στην ηλικία εκείνη να τον κατονομάσουμε, τον ζούμε όμως βαθιά σαν συναίσθημα, σαν διαίσθηση...
Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο εκείνες προσλαμβάνουν νέα νοήματα, πλουτίζουν με νέες ιστορίες. Κάποιες φράσεις από παλιές ιστορίες αποκτούν στο φως όλων όσα αντιληφθήκαμε ένα εντελώς καινούργιο νόημα. Άλλοτε πάλι τις συνδυάζουμε με ορισμένα νέα στοιχεία που μας ήταν άγνωστα πριν, που μόλις πρόσφατα ακούσαμε ή που μόνο τώρα μας δόθηκε η άδεια μα μάθουμε, και σαν να συναρμολογούμε ένα διαμελισμένο σώμα που ανασύραμε απ` τη γη, αποκτούμε μια νέα θέαση του κόσμου, μια νέα ύπαρξη. Οι ίδιες οι φωτογραφίες ανταλλάσσουν μεταξύ τους μυστικά μπροστά στα μάτια μας. Οι ιστορίες αποκτούν βάθος. Η ομίχλη και το φως αλλάζουν θέση πάνω στις ίδιες σκιές.
Με το χρόνο δεν απομένουν φωτογραφίες να κοιτάξουν όσοι δεν μπορούν να φυλάξουν τα μάτια τους.
Πιστεύω πως πρέπει να τα φυλάμε τα μάτια μας, όσο φυλάμε και τα φωτογραφικά άλμπουμ».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]