Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΡΟΓΚΑΣ
Αγάπη. Πόνος. Απόγνωση. Ελπίδα. Σκοτάδι. Φως. Τάξη. Χάος. Με τις επιγραφές αυτές είναι χαραγμένες οι πέτρες που βρίσκονται διάσπαρτες στο μονοπάτι του Σωτήρη Σόρογκα. Αυτό της ζωής του. Αυτό της ζωγραφικής του. Τις βλέπει όλες. Τις αγκαλιάζει με τη ματιά του. Και τις αποτυπώνει. Χωρίς τις επιγραφές τους. Εγκαταλελειμμένα θραύσματα του όλου -μιας βάρκας, μιας πόρτας, ενός μηχανήματος-αργοπεθαίνουν με τη βεβαιότητα της αναπόφευκτης φθοράς, υπογραμμίζοντας την αδιέξοδη αναρώτηση της ύπαρξης ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Ένας σύγχρονος Ρομαντικός που από πολύ νωρίς διέκρινε τις αισθητικές αξίες της φθοράς. Δίχως να είναι αισθητής, αντιλαμβάνεται την παροδικότητα της ζωής μέσα σε αυτό που χάνεται, παρά μέσα σε αυτό που γεννιέται: πίστεψε ότι η εμπειρία της ζωής είναι αδιανόητη αν αποκοπεί από την πορεία της φθαρτότητας. Η βεβαιότητα του θανάτου δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι ένας συνεχής φόβος που μορφοποιείται στην εικόνα της φθαρμένης βάρκας και αποτελεί πια το μέτρο του χρόνου που περνάει. Η συλλογική συνείδηση επαναστατεί ενάντια στο αναπόφευκτο της παρακμής. Η ατομική συνείδηση το ξορκίζει αγκαλιάζοντάς το, με μέσο την παλέτα στην οποία το μαύρο και οι διαβαθμίσεις του κυριαρχούν. Με μέσο την απουσία του ανθρώπινου σώματος και τη συνεχή παρουσία του κινδύνου καταστροφής: της φύσης, των υλικών, των ανθρώπινων σχέσεων. Καμιά όμως στιγμή στην πορεία αυτής της ζωγραφικής, ο καλλιτέχνης δεν ξέχασε ότι το σκοτάδι είναι πάντα πιο πηχτό λίγο προτού χαράξει. Με τη σαφή γνώση πως τίποτα από ό,τι υπάρχει δεν θα διαρκέσει για πάντα, ο Σόρογκας αποτυπώνει τις μνήμες που ξεθωριάζουν ως αποτέλεσμα του χρόνου που περνάει. Και εντέλει τις κρατάει ζωντανές. Για εκείνον. Για εμάς. [. . .] ΝΑΤΑΣΑ ΚΑΡΑΓΓΕΛΟΥ.