Η Παιδεία μας (. . .) έχει νόσο χρονία και, παρ` όλες τις προσπάθειες διασώσεώς της - εννοούμε τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις, ως τις πιο πρόσφατες-, δε φαίνεται να γίνεται τούτο κατορθωτό. Γιατί; Διότι απλούστατα, κατά την άποψή μας, οι μέχρι τώρα προτεινόμενες θεραπείες βασίζονται σε λάθος διάγνωση. Και θέλουμε να πούμε με αυτό, ότι οι υπεύθυνοι γι` αυτή κρατικοί φορείς, αλλά και η πλειονότητα των απλών λειτουργών της και των γονεϊκών συλλόγων, δεν αποφάσισαν ακόμα να συνδέσουν συνειδητά την Παιδεία με το Κοινωνικό σύστημα της χώρας και τις ιδιομορφίες της πολιτικής μας ζωής. Και αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Αυτό το «ξεχασμένο» μονοπάτι, το παραμελημένο απ` τους Εκπαιδευτικούς ιθύνοντες της χώρας, το μονοπάτι της αναζήτησης λύσεων για το Εκπαιδευτικό μας πρόβλημα σε κοινωνικοοικονομικά πεδία και στις φανερές και άδηλες προθέσεις της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα - προθέσεις που πάλι καθορίζονται από τα «συμφέροντά» της και τις ιδιομορφίες της - αναλαμβάνουμε να διαβούμε με αυτή μας την εργασία. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
