[...] Στις σχεδιαστικές συνθέσεις του Εγγονόπουλου οι μορφές των ανθρώπων και οι μορφές των πραγμάτων καταγράφουν τις συνειρμικές λειτουργίες μιας συγκίνησης που υπακούει εντούτοις σε ορισμένες έστω και δυσδιάκριτες αρχές, προκειμένου να εκφρασθεί σύμφωνα με τις επιταγές συγκεκριμένων κανόνων. Τη φαινομενικά άναρχη διαδικασία της υπερρεαλιστικής πρόσληψης διαπερνά μια βαθύτατη ανάγκη πειθαρχίας. Μαζί με τα κύματα της συγκρατημένης συγκίνησης του δημιουργού παρασύρεται και ο θεατής στο μαγευτικό ταξίδι ενός χρόνου τον οποίο συνέχει η εσωτερική του ενότητα. [...]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
