Οι ιστορίες που άκουσα ήταν επτά, η κάθε μια διαφορετική απ` τις άλλες, όπως κι οι μέρες της εβδομάδας. Άλλες μιλούσαν για την αγάπη και το θάνατο, άλλες για την αγάπη και το πάθος κι άλλες για την απελπισμένη αγάπη. Ιστορίες ανθρώπων με παράλληλες σχέσεις κι ιστορίες γι` αγάπες που η κοινωνία ποτέ δεν αποδέχτηκε. Αγάπες που τα `βαλαν με το χρόνο, τον τόπο, τους ανθρώπους. Αισθήματα δυνατά κι άνθρωποι άλλοτε δυνατοί κι άλλοτε λιγότερο δυνατοί. Για τη γιαγιά, όλοι όσοι αγάπησαν ήταν αξιοθαύμαστοι, είτε τα είχαν καταφέρει στη σχέση τους είτε όχι. Μου είπε πως για να μπορέσει κανείς να νιώσει τόσο μεγάλα αισθήματα, όπως είναι η αγάπη, πρέπει να είναι μεγαλόκαρδος. Για να μπορέσει όμως να κρατήσει την αγάπη πρέπει να `ναι σοφός. Αυτή ήταν η καπατσοσύνη για τη γιαγιά.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
