Μια κάποια παράδοση θέλησε να περιορίσει τον Ξενοφώντα στο ρόλο ενός δευτερεύοντος χρονικογράφου και απομνημονευματογράφου. Στην πραγματικότητα, είναι ένας φιλόσοφος και ένας άνθρωπος της δράσης, ο οποίος, μολονότι ήταν ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του Σωκράτη, δεν έχει αναπτύξει λιγότερο πρωτότυπες σκέψεις για την ηθική και τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων, για την οικονομία και τον πόλεμο ( υπήρξε ο ήρωας της Κύρου ανάβασης, κυρίως της καθόδου των Μυρίων ) και δεν δίστασε να ανασκευάσει, στο Συμπόσιό του, τον περίφημο διάλογο του Πλάτωνα, αναπτύσσοντας εκεί έναν άλλο λόγο περί έρωτος. Ο ίδιος ο Μοντεσκιέ δεν έχει τάχα υποκύψει στα θέλγητρα αυτού του κειμένου, σε σημείο να επαναλαμβάνει ένα μέρος του στο «Πνεύμα των νόμων»; Η «Απολογία του Σωκράτη» παρουσιάζει τον δάσκαλό του ενώπιον των δικαστών του, αλλά εισάγει τόσες διαφορές εν σχέσει με την «Απολογία του Πλάτωνα», ώστε πρέπει να λάβει κανείς υπόψη και τους δύο διαλόγους για να προσεγγίσει περισσότερο τη μορφή του θεμελιωτή της φιλοσοφίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]