(...) Το παρόν πόνημα αποσκοπεί στο να καταδειχθεί πώς η κρατική κυριαρχία, οριζόμενη ως «υπέρτατη νομιμοποιημένη εξουσία» στις διεθνείς σχέσεις, αμφισβητείται από διαδικασίες εσωτερικού κατακερματισμού αλλά και από διαδικασίες οικονομικής και κοινωνικής αλληλεξάρτησης. Και τα δύο φαινόμενα φαίνεται να αφαιρούν από τα κράτη συστατικά της ισχύος τους και την ίδια στιγμή να μεταφέρουν μερίδια «νομιμοποιημένου ελέγχου» σε μη κρατικούς θεσμούς. Είναι προφανές, πως η εξέλιξη της κυριαρχίας τους τελευταίους αιώνες είναι προϊόν υλικών και τεχνολογικών καινοτομιών και της συνεχώς μεταβαλλόμενης πραγματικότητας της ισχύος, αλλά και της κρίσιμης επιρροής ιδεών όπως η αυτοδιάθεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.α. (...) Αν μας απειλεί κάτι, αυτό είναι η ανισορροπία μεταξύ της «υπέρτατης νομιμοποιημένης εξουσίας», της οποίας φορέας εξακολουθεί να είναι το κράτος, και της «κατακερματιστικής» εξουσίας που απολάβουν συλλογικά μορφώματα και θεσμοί, αντιμετωπίζοντας προβλήματα που υπερβαίνουν τα κράτη ή ξεπερνούν τις δυνατότητές τους ή προκαλούν απομείωση της ισχύος τους.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]