Σ` άλλους καιρούς, πιο ειρηνικούς και ήσυχους, δεν είχε μεγαλύτερη φιλοδοξία ο χρονογράφος παρά να αποσπάσει απ` τον αναγνώστη του ένα χαμόγελο. Έτσι στο είδος αυτό αναδείχτηκαν, παλιότερα, δεξιοτέχνες του χιούμορ, ανάμεσα στους οποίους και γνωστότατοι λογοτέχνες μας που ανέβασαν την ποιότητα του είδους με ύφος λογοτεχνικό, λυρικό και φιλοσοφημένη παρατήρηση. Σήμερα, μαζί με πολλά που άλλαξαν στον τόπο μας, άλλαξε και το χρονογράφημα, που έγινε θετικότερο και ρεαλιστικότερο καθώς παρακολουθεί τη ζωή σ` όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της. Ζούμε σίγουρα σ` εποχή μεγάλης κρίσης - κρίσης ηγεσίας, ηθικών αξιών, χαρακτήρων. Μέσα σε μια τέτοια εποχή ο συγγραφέας των σημειωμάτων αυτών νόμισε ότι είχε χρέος να παρακολουθεί από τη στήλη του στα «Νέα» τη ζωή εγγύτερα και ν` ασκεί την κριτική του στους διάφορους τομείς. Υπογραμμίζοντας τα στραβά και τ` ανάποδα, προσπάθησε να δείξει, με τον τρόπο του, το μη σωστό, άσχετα αν πολλές φορές ένιωθε - και νιώθει - ότι βροντά στων κουφών την πόρτα. Άδικος ο κόπος; Δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος. Γιατί, άσχετα με το άμεσο αποτέλεσμα, νομίζω χρέος μου να συνεχίσω κατά τον ίδιο τρόπο στη δουλειά μου, πότε εύθυμα και πότε σοβαρά - μια στο καρφί και μια στο πέταλο - με τη βεβαιότητα ότι ο τόπος μας, οπωσδήποτε, δεν κατοικείται μόνο από κουφούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]