Είναι αλήθεια ότι η γλώσσα του μικρού παιδιού (το γέλιο, το κλάμα, η γκρίνια) δεν είναι πάντοτε εύκολο να ερμηνευτεί. Αν πίσω από το κλάμα του ή τη συμπεριφορά του υπάρχει μια αγωνία, δεν είναι εύκολο να την καταλάβετε. Μπορεί να έρχεται από μακριά, από τον λαβύρινθο του «DNA», από το ιστορικό κάποιου παππού ή πιο μακρινού προγόνου. Ας το αφουγκραστούμε, ας το ακούσουμε, ας εντοπίσουμε αυτό που βιώνει, τι νιώθει, τι σκέφτεται. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
