Ξεκίνησαν να βγουν έξω, όταν η Μαρία πρόσεξε πως οι υπόλοιποι κοίταζαν γεμάτοι περιέργεια και θαυμασμό τους χώρους του σπιτιού. - Θέλετε να δείτε το σπίτι; Ελάτε. Από εδώ το σαλόνι και η κουζίνα, το δωμάτιό μου, της Όλγας, των γονιών μου, το καθιστικό. Μπήκαν και σε ένα ακόμη. Ήταν μεγάλο με λιτή αλλά ακριβή διακόσμηση. Στο κέντρο υπήρχε ένα διπλό σε `αυστηρό` στιλ κρεβάτι. - Και σε αυτό εδώ, ποιος κοιμάται; - Ο πρόεδρος, όταν έρχεται στη Μύκονο. - Ποιος πρόεδρος; - Ο Καραμανλής. - Σοβαρά!!! Ο Λουκάς άνοιξε έκπληκτος το στόμα. - Ναι. Έρχεται πολλά χρόνια εδώ και τον φιλοξενούμε. Είναι πολύ φίλος με τους γονείς μου. Τώρα, αυτές τις μέρες, τον περιμένουμε. - Μαρία, συγνώμη. Μπορώ να ξαπλώσω ένα λεπτό, να νιώσω και εγώ για λίγο πρόεδρος, αρχηγός κράτους, εθνάρχης, Θεός; ρώτησε ο Λουκάς. - Φυσικά, του είπε και γέλασε καλόκαρδα. Άνοιξε τα χέρια και έκλεισε τα μάτια του. Οι υπόλοιποι τον παρακολουθούσαν γελώντας. Περίεργο. Δεν ένιωθε τίποτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]