Δύο γυναίκες δυναμικές πολιορκούσαν το ετοιμόρροπο κάστρο του. Δύο προσωπικότητες αντίθετες σφράγισαν τη ζωή του. Η Άννα, εξωστρεφής και παρορμητική, η Αντιγόνη, εσωστρεφής και υπομονετική. Και για τις δύο έτρεφε αισθήματα ωραία και ακατανίκητα. Η Άννα ήταν ο νεανικός του έρωτας, ο πληγωμένος του εγωισμός, η γοητεία της ελεύθερης ζωής και της αλτρουιστικής αγάπης. Η Αντιγόνη ήταν αυτό που κάθε άντρας επιθυμεί, γοητευτική, διακριτική και στοργική, χωρίς να σε πνίγει η παρουσία της, άφηνε χώρο ν` αναπνεύσεις ελεύθερος. Έλειπε όμως το πάθος. Έλειπε η έκπληξη, ήταν προβλέψιμη σε κάθε ενέργειά της, σε κάθε της σκέψη... Η Άννα έμοιαζε με μπόρα, με τρικυμία, που...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
