(...) Πέρα από αληθινός ποιητής, ο Τορνές είναι ένας ανορθόδοξος δημιουργός. Διακατέχεται από μια ανεξάντλητη περιέργεια: παρατηρεί και αρθρώνει τους κόσμους της σκέψης και του ονείρου, καταφεύγει στο ευτελές και το χοντροκομμένο, το ακατέργαστο και το αλλόκοτο, χωρίς να νιώθει την ανάγκη της «ορθής» κινηματογράφησης. Η μεγαλύτερη όμως, και μοναδική ικανότητά του είναι πως μπορεί μια εικόνα φτωχή, ασήμαντη, καθημερινή που όλοι την προσπερνούν (από άγνοια, αλαζονεία και οκνηρία) να τη μετουσιώνει, ως διά μαγείας, σε κάτι εξωπραγματικό, υπερβατικό, οραματικό. Προνόμιο που χαρακτηρίζει τους πραγματικά μεγάλους δημιουργούς όταν αναμετρώνται με τα σκοτεινά σημεία του πραγματικού. Το συναντάμε στους σουρεαλιστές, στον Παζολίνι, το βρίσκουμε στον Τορνέ. Η πραγματικότητα σ` αυτούς αποκαθαίρεται από όλα τα βάρη της κοινοτοπίας και των κλισέ και, με μια απίστευτη αγάπη, συνδυασμένη με μόχθο και δύναμη, φθάνουν μέχρι τα όρια, του ονείρου, στην πλήρη απελευθέρωση. Ο κόσμος τους δεν μοιάζει με τον συνηθισμένο κόσμο, είναι ξεχωριστός: ένα καινούριο σύμπαν. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]