(...) Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία τελείως προσωπική - και γι’ αυτό υποκειμενική, αν και θέλω να πιστεύω αμερόληπτη - μαρτυρία για τον ζωγράφο που ενόχλησε ουκ ολίγον με την παρουσία του, που παρεξηγήθηκε και κατασπιλώθηκε από τον περίγυρό του, που παραγκωνίστηκε και στα τελευταία του αγνοήθηκε, παντελώς και σκανδαλωδώς, κι έφυγε με την πικρία και το παράπονο ότι παρανοήθηκε και αδικήθηκε. Γι’ αυτόν το λόγο και η μαρτυρία μου παίρνει πολλές φορές απολογητικό χαρακτήρα για λογαριασμό του, χωρίς ωστόσο να έχει την πρόθεση να τον ωραιοποιήσει. Άλλωστε στόχος της είναι να ανατρέψει την αμφιλεγόμενη εντύπωση που δημιούργησε η ανυπόταχτη ιδιοσυγκρασία του, η ντόμπρα στάση του απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους αλλά και η δύσκολη και πολλές φορές στρυφνή συμπεριφορά του, να αποκαταστήσει την τρωθείσα υπόληψή του και να επανορθώσει την αρνητική και άδικη φήμη που σχηματίστηκε γύρω από το άτομό του με δυσάρεστες επιπτώσεις στην τύχη του έργου του από την άποψη της δημοσιότητας και της προβολής του, και πάντως για λόγους άσχετους με την καλλιτεχνία. Με αυτό το βιβλίο εκπληρώνω εξάλλου την υποχρέωσή μου να εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου στον Στάμο για τη φιλία με την οποία με τίμησε καθώς και για την ύψιστη χαρά που μου προσέφερε κι εξακολουθεί να μου προσφέρει με το συναρπαστικό έργο του· ένα έργο μέσω του οποίου ο θεατής δεν εισπράττει τελικά μόνον υψηλή αισθητική απόλαυση, που δεν είναι δα και λίγο, αλλά νιώθει συγχρόνως πνευματική χαρά. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]