Στην μελέτη αυτή επιχειρείται η ερμηνεία της τραγωδίας Ηρακλής του Ευριπίδη, με συνδυασμό ερμηνευτικών εργαλείων της αριστοτελικής ποιητικής και της σύγχρονης θεωρίας του θεατρικού κειμένου. Κάθε ένα από τα τρία μέρη της αντιστοιχεί κάθε φορά σε έναν από τους τρεις θεματικούς ρόλους (σωτήρα, διώκτη, ικέτη) που αναλαμβάνει διαδοχικά ο κεντρικός ήρωας και που συγκροτούν το μοτίβο της ικεσίας, το οποίο αποτελεί τη βάση για τη δραματική οργάνωση και τη θεματική συνοχή αυτού του δράματος. Καθώς πρόκειται για μια τραγωδία που περιέχει συναίρεση αντιθέσεων σε μέγιστο βαθμό - όπως δηλώνεται και στον τίτλο του βιβλίου - στο πλαίσιο καθεμίας από τις οκτώ ενότητες εξετάζονται οι συγκρούσεις και οι ταυτίσεις δραματικών προγραμμάτων και δραματικών κόσμων, οι αμφισημίες της όψεως και οι αμφιλογίες της λέξεως, οι τεχνικές διεύρυνσης και συμπύκνωσης των ορίων του χώρου και του χρόνου, η αλληλοδιαπλοκή των σημείων του κειμένου μεταξύ τους αλλά και με τα σημεία του περιβάλλοντός του. Το πρόβλημα, τέλος της συναίρεσης του τραγιού στοιχείου ακόμα και με στοιχεία κωμικά εξετάζεται στο Επίμετρο του βιβλίου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]