ΚΙ ΙΣΩΣ αυτό που ποτέ δεν καταλάβαμε, είταν ότι έμεινε για πάντοτε δικό μας,
γιατί ποιος κέρδισε ποτέ τη νύχτα ή τ` όνειρο, και μες στο σπίτι
ο ένας για τον άλλον
ένα απλό κειμήλιο είμαστε, και μόνος του καθένας θα πεθάνει,
έτσι μέσα στο ανήσυχο βράδι, αλλόκοτα φωτισμένο απ’ τους πυρσούς,
είμαστε πάντοτε απροετοίμαστοι. Κ’ είταν αυτή η συγκομιδή μας.
