Δαιμονισμένες, τυραννικές, αδίστακτες, αυτοκαταστροφικές, δυναμικές και συγχρόνως αδύναμες, πληγωμένες, ανασφαλείς, τρυφερές, αφοσιωμένες, διψασμένες για αγάπη και έρωτα, οι Σκοτεινές Μητέρες ονειρεύονται τη ζωή που δεν τις άφησαν να ζήσουν. Θύματα και θύτες, αφήνουν ανεξίτηλα τα ίχνη της αγάπης και του φόβου τους στα «θύματά» τους. Ηθελημένα ή άθελά τους ανοίγουν πληγές που αιμορραγούν ακόμη και στο πιο ανεπαίσθητο άγγιγμα. Καρφιτσώνουν φτερά σε ανομολόγητα όνειρα. Πριονίζουν επιθυμίες πριν ακόμη προλάβουν ν` ανθίσουν. Οδηγούν σε δρόμους παραβατικούς χωρίς επιστροφή. Και εκδικούνται νοσταλγώντας την ανεκπλήρωτη φαντασίωσή τους. Ωστόσο - αν δεν ολοκληρώσουν μια μη αναστρέψιμη καταστροφή - έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ακόμη και για. . . ευτυχία! (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
