...Αλλά πάντοτε η Μικρασιατική τραγωδία έβρισκε τρόπους να ξανασυναντήσει την περιέργεια του: η Σαραντούλα, από το Οδεμήσιον της κοιλάδας του Μαιάνδρου, πλανόδια εμπόρισσα, προστατευόμενη της γιαγιάς του πριν τον πόλεμο, φιλικό και αγαπητό τους πρόσωπο, είχε ήδη χάσει τον άντρα της κι έχασε ένα γιο της, στη ματωμένη προκυμαία της Σμύρνης. Ακόμα, ο αγνώστου ονόματος γερο-παπλωματάς, ακουμπώντας τα σύνεργα της τέχνης του στο πεζούλι της στέρνας, να διηγείται στωικά, χωρίς φανερό δάκρυ, πώς το βόλι Τούρκου πήρε τη ζωή του αγοριού του, ακριβώς πριν στρίψει κάποια γωνιά - ντουρσέκι - δρόμου της πρωτεύουσας της Ιωνίας. Ή, πάλι, οι διηγήσεις της γριάς Λεμονιούς, να νοσταλγεί τη νιότη της, πίσω στο Ρείς-ντερέ, στα Καράμπουρνα της χερσονήσου της Ερυθραίας...
