Είδα το λεωφορείο που ερχόταν κι έσκυψα να φιλήσω τη μάνα μου. Οι δυο σακούλες κάτω απ` τα μάτια της γέμισαν αίμα. Από τις άκρες των χειλιών της, δυο βαθιές ρυτίδες ξέφυγαν και μαστίγωσαν τις αυλακιές των ενοχών μου. Οι λεπτοί της ώμοι μαζεύτηκαν προς τα μέσα κι έγινε ξαφνικά ελαφριά σαν πούπουλο, εύθραυστη και φωτεινή σα φυσαλίδα ονείρου στο γαλάζιο. Μ` έσπρωξε λίγο πίσω και με κοίταξε χαμογελώντας με κόπο.
- Οι Τσίφτηδες και οι Φλάμπουρες είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, μου είπε. Μην πιστεύεις κανέναν, μόνο φύγε απ` αυτόν το διαολότοπο να βρεις τη ζωή σου.
Δεν είχα πολύ καιρό για να την ρωτήσω, ούτε να της εξηγήσω πως είμαι διχασμένη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα μου. Ανάμεσα σε δύο συμπεράσματα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους.
- Τελικά, πάω καλά ή τα `χω σκατώσει προ πολλού: Γιατί ρε μάνα, οι Τσίφτηδες από δω και οι Φλάμπουρες από κει φαίνονται να ξέρουν εντούτοις ποια είναι και τι επιδιώκουν. Εγώ που βρίσκομαι; αναρωτήθηκα στα φωναχτά.
- Φύγε, Μαρίνα. Βρες την απάντηση μακριά από δω, μου ξανάπε η μάνα μου και μ` έσπρωξε μέσα στο λεωφορείο.
Η πόρτα έκλεισε, αλλά εκείνη παρέμεινε στη θέση της. Καθώς απομακρυνόμουν, μια δυνατή ριπή του αέρα τη χτύπησε και της πήρε το μαντήλι από το κεφάλι. Το κοίταξε αιφνιδιασμένη, αλλά δεν κουνήθηκε για να το πιάσει.
Καρφωμένη στην ίδια θέση, μ` αποχαιρετούσε για ώρα, μέχρι που την έβλεπα σα μια τόση δα κουκίδα ελπίδας ανάμεσα στους ανθρώπους, που σιγά σιγά χανόνταν.
Και όταν δεν την έβλεπα πια καθόλου, ήξερα πως είναι ακόμα αποξεχασμένη στο ίδιο σημείο και με σταυρώνει.