Αυτός ο τόπος είναι άγονος αλλά και όμορφος επειδή η θάλασσα συντροφεύεται από το βουνό με καταλύτη τους το φως. Η αρχιτεκτονική του παρελθόντος του δένει με την ιστορική κληρονομιά των Μανιατών, η οποία ξεπερνά τα όρια του θρύλου και η φυσική ομορφιά όταν συνδυάζεται με την καλοσύνη φτιάχνει στις καρδιές των ανθρώπων θαλπωρή, σαν να βρίσκεται κανείς στην βασιλεία των ουρανών. Αυτός ο τόπος για τους επισκέπτες του έχει κάτι το μεταφυσικό. Τα μυστικά του όμως δεν περιγράφονται με λόγια αλλά τα αισθάνεται όποιος τον κατοικήσει. Εκείνος που θα κοιμηθεί στην αγκαλιά της ακροταιναρίτικης γης θα ονειρευτεί και μετά θα ξυπνήσει στην ευωδιά της αυγής της, την οποία αρωματίζουν οι οσμές της αγριορίγανης, του φασκόμηλου, του ασπαλαθρού και του θυμαριού. Όταν μπολιασθεί η ψυχή του από την αύρα της καλοσύνης των προγόνων του που έζησαν φτωχοί και πέθαναν πλούσιοι από αισθήματα, αφού γεννήθηκαν με σφιγμένες τις γροθιές και έφυγαν με ανοιχτά τα χέρια, αφήνοντας μας για κληρονομιά την Ελευθερία. Σ` αυτόν τον τόπο αναζήτησε ο Ανέστης τον μύθο του. Αυτόν που του χρειαζόταν για να κατανοήσει τα απρόοπτα που του συνέβησαν, μήπως ξεπεράσει το δίλλημα τι να κρατήσει από τα βιώματά του και τι να απορρίψει. Έναν μύθο φυσικό αλλά όχι ανθρώπινο, έναν μύθο που να περιγράφει ένα δόγμα χωρίς όμως λόγια...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]