«Σ’ αγαπώ. . .», της φώναξε κι εκείνος δυνατότερα, να σκορπιστεί παντού, να τ’ ακούσουν τα πελάγη, οι οριζογραμμές, τα γλαροπούλια. Κι εκείνη έτρεξε να το μαζέψει στ’ αυτιά της, τούτο το σ’ αγαπώ, να το προστατέψει, να το σφίξει όπως το δίχτυ την πολύτιμη ψαριά του, να το κρύψει ακριβά στην καρδιά της, να γεμίσει ασφυκτικά την ψυχή της, να το καταχωνιάσει σαν θησαυρό. Τόσα χρόνια το λαχταρούσε κι οι ζαβολιές της ζωής της τής το ’χαν απαγορεύσει. . . «Που πάμε, καπετάνιε;» «Προς νότια μεριά. Όρτσα τα πανιά. . . Η τραμουντάνα θα μας ακολουθεί. . .» Καινούριο ταξίδι, άλλη ρότα. . . Φτάνει πια ο Ελλήσποντος κι ο Βόσπορος. . . Τώρα θα δει άλλη γη, αλλά μέρη. Τώρα άκουγε τη φωνή των σωθικών της . . .Μη φοβάσαι τίποτα, τώρα έχεις καπετάνιο τον έρωτα. «Πόσο άργησες να’ ρθεις!» ψιθύρισε. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]