`Τραγουδάνε.
Τραγουδάνε λες και είναι η τελευταία φορά
λες κι είναι η τελευταία νύχτα
«Μ` έκαψες που να καείς
σαν το κεράκι της αυγής».
Ο νεότερος θα `ναι 70 χρονών οι άλλοι ανεβαίνουν ακόμα.
Τραγουδάνε στην κορυφή της χώρας
λες κι είναι η κορυφή του κόσμου
ενώ ο κόσμος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξη του νησιού.
Τραγουδάνε τη ζωή τους σε μια νύχτα
τη μέρα τους στη θάλασσα, στην κουζίνα, στ` αμπέλι,
το μόχθο τους που νύχτωσε κι έγινε μια φωνή βραχνή
από τα σπλάχνα της γης βγαλμένη.
Ρίχνουν κατόπι βήματα ανακατεμένα στο χορό
σαν να `ναι τράπουλα της μοίρας.
Με μαντινάδες ζαλίζουνε το χάρο,
με το συρτό τον ξεγελούν.
Με γέλια, και λίγα δόντια που έμειναν γερά,
Ζωή δαγκώνουν και με κρασί την καταπίνουν`. [Χώρα Σερίφου 2007]

Στη νέα ποιητική συλλογή της Λίνας Στεφάνου που είναι δομημένη με αντιστικτική διάθεση και έχει χωριστεί σε τρεις ενότητες, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με διαχρονικά θέματα - όπως είναι η φιλία, ο έρωτας, η μνήμη, ο χρόνος, η παρακμή, και ο θάνατος.
«Σύνολα και μη σύνολα, ομόρροπο και αντίρροπο, ήχοι σε όμοιο τόνο και σε αντίθετο τόνο, κι από τα πάντα ένα κι από το ένα τα πάντα». Η ρήση αυτή του Ηράκλειτου μοιάζει να διατρέχει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο ολόκληρο το βιβλίο.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]