(...) Μικρά έργα μιας τέχνης βιομηχανικής, τυποποιημένα αλλά και τόσο ποικίλα στη μορφολογία, τελευταία ίσως προσθήκη στα φροντισμένα αρχιτεκτονήματα της πέτρας και του κεραμιδιού, τα ρόπτρα δεν προδίνουν απλώς το γούστο του νοικοκύρη, δεν εκφράζουν μόνο αισθητικές πραγματικότητες ούτε εξυπηρετούν μόνο πρακτική σκοπιμότητα. Μέσω μιας γριφώδους επιλογής γίνονται ένα μέσο κοινωνικής αυτοσύστασης και αυτοπροβολής του ιδιοκτήτη του οίκου και όχι μόνο: μοιάζουν να αιχμαλωτίζουν κάτι από τη ζωή του σπιτιού, από τον ψυχισμό ή τη σωματικότητα των κατοίκων του. Ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιούν πανάρχαιες μυστικές πρακτικές πρόκλησης και αποτροπής, απεικόνισης και απόκρυψης, φορτίσεις που αποβλέπουν σε μια μαγική επιβολή προς τον έξω κόσμο, στον έλεγχο κάθε βλαπτικής ενέργειας που απειλεί το σπίτι και τις ζωές που περικλείει. Με την εσωτερική δύναμη που αποπνέουν τα χιλιοαγγιγμένα αυτά μικρογλυπτά νομίζω πως αποτελούν εξεικόνιση του αριστοτελικού ορισμού της Εντελέχειας: είναι η μετάβαση της ύλης με την πρόσληψη μορφής από την αδρανή στην ενεργό κατάσταση. Κατανοούμε γιατί το μέταλλό τους δεν πρόκειται να ψυχράνει ποτέ.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]