[...] Η διετία 1824 - 1826 είναι η πιο σκληρή και η πιο σημαδιακή του ξεσηκωμού. Τις πολεμικές συμφορές συνακολουθεί η βαθειά εσωτερική κρίση. Αλλά σ` αυτή την εσωτερική κρίση εμπλέκονται σύντομα και οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων. Καθώς η πεισματική παράταση του Αγώνα προδιαγράφει την ελληνική ανεξαρτησία ξαναφορμίζει η πληγή του Ανατολικού Ζητήματος. Κοινή η στρατηγική - με κάποιες παραλλαγές - της Αυστρίας, της Γαλλίας κα της Βρετανίας: η ακεραιότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας που θεωρείται `προπύργιο κατά του ρωσικού κινδύνου`. Ακόμα και ο τσάρος προτιμά μια ακέραιη αλλά εξασθενημένη και παραπαίουσα Τουρκία από την κατάρρευσή της και την εμφάνιση των Δυτικών στα νότια ρωσικά σύνορα. Φιλοτουρκική η πολιτική της Αυστρίας - κατ` εξοχήν - της Γαλλίας και της Αγγλίας. Το ίδιο και η πολιτική της Αμερικής που επιδιώκει εμπορικά προνόμια στον οθωμανικό χώρο και οικονομικές διεισδύσεις στη ρωσική αυτοκρατορία. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]