`Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω κι αν πολλοί τη χαρακτηρίζουν άβουλη ή και παρακμιακή, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πιθανή, ακόμη και ελάσσονα προοπτική για το προβληματικό μας κράτος; Ή κάλλιόν εστιν ιδέναι εν μέση τη Πόλει. . .`; `Αν η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν το ισχυρότερο αρνητικό τράνταγμα που όμως δεν κατόρθωσε να αφυπνίσει τον Ελληνισμό από τη νάρκη του μεταπρατισμού, η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, στα δικά μου τα μάτια, η ισχυρότερη θετική πρόκληση, η γονιμότερη που δέχτηκε ο Νέος Ελληνισμός. Αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα παραμικρής αφύπνισης. Η πρόκληση απλώς διήγειρε έναν τρομακτικό πρωτογονισμό βουλιμίας για εύκολο ατομικό πλουτισμό, για ανίερο και αδίστακτο πλιάτσικο. Τίποτε άλλο. Ακόμα και για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στην `Επιτροπή` της Ε.Ε. αποστέλλεται κάποιος κομματικός ευνοούμενος δίχως καν τη φιλοδοξία να αντιπροσωπευθεί η Ελλάδα από ό,τι καλύτερο διαθέτει στο πολιτικό της στερέωμα. Ακόμα και τέτοιες στοιχειώδεις ευαισθησίες μοιάζει να έχουν οριστικά χαθεί`. (Νέα Κοινωνιολογία, Τεύχος 35, Φθινόπωρο 2002, σσ. 13-14)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
