Όλα ήταν απλά και καθημερινά. Τα έζησαν τόσο ήσυχα, ώστε κανείς δεν τα πρόσεξε. Η σιωπηλή ιστορία τους πήγαινε να χαθεί, όπως σιωπηλά χάνονται οι ταπεινοί. Όμως, οι ιστορίες των ανθρώπων γίνονται πληγές, όταν κρατούνται μέσα τους. Αυτός που αποφυλάκισε την προσωπική ιστορία του, δηλαδή μου την αφηγήθηκε για να σας τη μεταδώσω, γνωρίζει ότι θα γράψω προσωπικά γι` αυτόν και όχι για τον έπαινο των άλλων. Όσο μπορώ, αφηγούμαι λοιπόν εδώ την ιστορία τεσσάρων παιδιών από την Αθήνα κι ενός από την Αφρική, που σπούδαζαν νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι επιβίωση στο «Καφενείον, ο Ηρακλής». Ο Ερμοκέφαλος και η Ευδοξία, ο Πανωπολίτης και η Ιφιγένεια, προπάντων ο Μίδας, θα θυμώσουν μόλις πληροφορηθούν ότι έγιναν βιβλίο, αλλά τελικά θα χαμογελάσουν ικανοποιημένοι μέσα στη λαμπρή ανυπαρξία τους. Παρατηρώντας από μακριά τα γεγονότα θα ανακαλύψουν πόσο έσφαλαν κρύβοντας ό,τι πιο σημαντικό έκαναν στη ζωή τους: Αντέταξαν στον καθημερινό θάνατο τον πρωτόπλαστο έρωτα, τον μόνο αληθινό, ή οπωσδήποτε τον πιο αθώο και πιο δυνατό. Δόξα τω Θεώ, ηττήθηκαν. Η ευθύνη ανήκει στους νικητές!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]