Η σοφιστική, το διαφωτιστικό κίνημα του 5ου π.Χ. αιώνα, είναι η γέφυρα ανάμεσα στην ιωνική φυσιολογία και τον σωκρατικό ανθρωπολογικό στοχασμό. Καινοτόμοι στον προβληματισμό και τις μεθόδους τους οι σοφιστές έστρεψαν το ενδιαφέρον τους -και μαζί το ενδιαφέρον της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης- σ` έναν ευρύτατο κύκλο θεμάτων, από την πολιτική μέχρι την ηθική και από τις τέχνες μέχρι την αστρονομία. Αυτά, ενταγμένα σε ένα ρηξικέλευθο σύστημα μετάδοσης της παιδείας από τον δάσκαλο στον μαθητή, προσέδωσαν στο κίνημά τους χαρακτήρα κοινωνικής και παιδαγωγικής επανάστασης. Οι σοφιστές έστρεψαν το κέντρο από το αντικείμενο στο υποκείμενο, από τη φύση στον άνθρωπο, και κλόνισαν βεβαιότητες φανερώνοντας πόσο μικρή και πεπερασμένη είναι η γνωστική ικανότητα της συνείδησης μπροστά στις κολοσσιαίες διαστάσεις του όντος και του επιστητού. Αν στις ακρότητες του υποκειμενισμού τους έφτασαν κάποτε στη σύγχυση αλήθειας και ψεύδους ή δίκαιου και αδίκου, συνέβαλαν, ωστόσο, και με τον τρόπο αυτό στη ανανέωση της παράδοσης και στη διερεύνηση του γνωστικού πεδίου.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
