Το γνωστό και το οικείο, το γνώριμο, που μας τρώει το κορμί και το μυαλό, που μας αφαιρεί τον αέρα και το φως, που μας βυθίζει και μας πνίγει, στο κείμενο του Μπέκετ εξημερώνεται. Γιατί είναι αλήθεια αυτό που έλεγαν παλιότερα, ότι δηλαδή μέσα σε κάθε μεγάλο έργο κυκλοφορεί ένα θηρίο - εξημερωμένο. Τα αντικείμενα, οι άνθρωποι, οι πόλεις, οι δρόμοι, τα σπίτια, τα βουνά, η θάλασσα, οι πεδιάδες, τα λιμάνια, οι λίμνες, τα λιβάδια, οι πέτρες, τα βιβλία, οι σταθμοί, τα βότσαλα, τα ρούχα, το καπέλο μου κι εγώ, τα χαρτιά, η ντουλάπα, το κρεβάτι, οι καρέκλες, τα ποδήλατα, το τραπέζι, τα ζώα, οι αγροί, τα μολύβια, τα σκυλιά, οι γάτες, τα πουλιά· όλες αυτές οι λέξεις, στη θέση τους και καθεμία και πολλές φορές η μία πάνω στην άλλη, η μία μέσα στην άλλη, η μία κολλητά πίσω από την άλλη ή μπροστά της, η μία ανάμεσα στην άλλη, μας παραδίνονται καινούργιες και άσπιλες. Μπορούμε τώρα να ξαναρχίζουμε να παίζουμε με τα πράγματα όπως τότε, παιδιά, ανέμελοι και νέοι. Οι γέροι του Μπέκετ, και σχεδόν μόνο γέρους συναντάς στις γραμμές του, είναι το τίμημα που πληρώνει ο ίδιος για να μας κρατήσει ζωντανούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]